وداع همیشه سخت بوده و هست. مخصوصاً وداع با کسانی که روزانه با اونها زندگی کرده باشی. به خصوص که اون افراد انسان های معمولی ای هم نباشند و به هرحال با بقیه متفاوت باشن.

امروز مراسم تودیع رئیس سابق اداره ی ما و معارفه ی رئیس جدید بود. رئیس سابق -که ذکرش به خیر باد- انصافاً در مدیریت کم نظیر بودن و در مدت کوتاهی که ریاست اداره ی ما به عهده شون بود، به خوبی تونستن بسیاری از ساختارهای نادرست رو که دیگه به عنوان مسائلی عادی جا افتاده بود، تغییر بدن و تا جایی که می شه تصحیح کنن.

علاوه بر مدیریتشون، مرام ایشون در برخورد با پرسنل مثال زدنی ست. کم پیدا می شه مدیری که به میزش وابسته نشه. اما ایشون هم در  فروردین سال قبل که تازه منصوب شده بودن، در مراسم معارفه شون و هم امروز در مراسم تودیعشون گفتن این مناصب آمدنی و رفتنی ست و همه ی این آمدن و رفتن ها هم نشانه ای از آمدن و رفتن خودمونه که بالاخره روزی باید همه چیز را گذاشت و رفت. کاش همه ی ما و مهم تر، همه ی مدیران بتونیم واقعاً همین طوری نگاه کنیم و دیدهامون رو تصحیح کنیم. اگه باورمون بشه که هیچ چیزی به هیچ کس در این دنیای فانی وفا نکرده، بیشتر مراقب اعمالمون هستیم چون با همون اعمالمون در اذهان می مونیم.

به هرحال ان شاءالله که اون بنده خدا هرجا هستن(به خصوص منصب جدیدشون که یه جورایی نگاه همه به اون جاست) موفق باشن و رئیس جدید هم بتونن مثل همون بنده خدا با زشتی هایی که قبحشون برامون از بین رفته، بدون ترس مبارزه کنن.